kara

kara Ar. ®¥rra

(I) a. jeol. Yeryüzünün denizle örtülü olmayan bölümü, toprak: “Kurbağa karada da soluk alır, suda da.” -N. Hikmet.

II) a. 1. En koyu renk, siyah, ak, beyaz karşıtı. 2. sf. Bu renkte olan: “Kara gözlüm efkârlanma gül gayri / İbibikler öter ötmez ordayım” -B. S. Erdoğan. 3. Esmer. 4. sf. mec. Kötü, uğursuz, sıkıntılı. 5. mec. Yüz kızartıcı durum, leke. 6. mec. İftira.

kara

1. Suç : Ben karamı söylüyorum inkâr etmiyorum. 2. İftira, leke.

kara

Gece bekçisi, jandarma.

kara

Anahtar.

kara

Kara, siyah

kara

1. Etin sık kısmı, 2. Zenci

kara

Su içinde toprak parçası

< Ar. kerre) Kere, defa

kara

Kara// kara kiş: kara kış, zemheri// kara kuri: zayıf, çelimsiz

kara İng. black

Kara renk; üzerine düşen bütün ışığı soğuran cisimlerin rengi.

kara İng. lamp black, bone black

(Resim) Kemik ya da ağaçların yakılması ile elde edilen kömür rengi. a. bk. ak boya.

kara, kıta Osm. (ber), kıt'a

(ana kara) (coğrafya)

kara

1. Bir kıran yüzünden hayvanları yiten vergi yükümlüsü. 2. Bir çift büyüklüğünde toprağı olan bir köylünün, kalıtı üzerinde hakları olmayan ikinciden sonraki erkek çocuklarından, ekmeğini kazanır duruma gelinceye kadar evlenmemiş olanlar. 3. Çok yoksul olan bennâk vergisi yükümlüsü.

kara

1. Ayıp. 2. Zenci

Kara Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.

---

kara ile benzer kelimeler

kara düzlüğü, kara plâtformu Fr. continental (plateforme-) (coğrafya)

kara kara bakmak Sert sert bakmak.

kara kara düşünmek çok üzüntülü olmak, düşünceye dalmak: “Kara kara düşünmeye başladım, böyle bir toplantıyı, kim, hangi kurum destekleyecekti?” -M. C. Anday.

kara samankapan, kara kehlibar Osm. siyah kehrübâ (jeoloji)

kara yazulu, (kara yazılu) Bahtsız, talihsiz, bahtı kara, bedbaht

tencere dibin kara, seninki benden kara “kötülük, kusur yönünden sen benden daha betersin” anlamında kullanılan bir söz.

acı kara Açıkgöz, zeki. 1. Sık, yuvarlak ve küçük taneli bir çeşit ekşi üzüm. 2. Bir çeşit elma. Ekşi: Canım bir çorba istiyor.

açîk kara Atmaca türü

---