kavga

kavga Far. ¦av¦¥

a. 1. Düşmanca davranış ve sözlerle ortaya çıkan çekişme veya dövüş, münazaa: “O zamanlar kavga etmeyi bilmek bizim için çok önemliydi. Çünkü kavga yaşam biçimimizdi.” -A. Ümit. 2. mec. Herhangi bir amaca erişmek, bir şeyi elde etmek veya bir şeye karşı koyabilmek için harcanan çaba, verilen mücadele: Ekmek kavgası. 3. esk. Savaş.

< Far. gavgâ) kavga

---

kavga ile benzer kelimeler

boğaz içinde kavga var açlığını aşırı bir biçimde gidermeye çalışanlar için söylenen bir söz.

bokuyla kavga etmek kaba çok sinirli ve geçimsiz olmak, her şeye öfkelenir olmak.

iş amana binince kavga uzamaz “kavga edenlerden biri aman dilerse çekişme sona erer” anlamında kullanılan bir söz.

kavga adamı a. Düşünce ve inançlarını son kerteye kadar hararetle savunan kimse.

kavga bizim yorganın başına imiş başkaları yüzünden zarar gören kimsenin söylediği söz.

kavga çıkarmak kavgaya neden olmak: “Bir gün hiç yoktan kavga çıkarıp oğlanın ağzını burnunu bir güzel dağıtıverdiler.” -N. Cumalı.

kavga çıkmak dövüş meydana gelmek: “Sık sık kavga çıkıyordu aralarında, ana avrat küfrediyorlardı.” -C. Meriç.

kavga etmek birbiriyle atışmak, dövüşmek: “Kavga edenlere kimse karışmaz, sadece uzaktan seyirci kalırlar.” -N. Hikmet.

---