koyun

koyun

(I) a. 1. hay. b. Geviş getirenlerden, eti, sütü, yapağısı ve derisi için yetiştirilen evcil hayvan (Ovis aries). 2. mec. Verilen buyruklara uyan, kendi kişiliğini gösteremeyen kimse.

koyun, -ynu

(II) a. 1. Kollar arası, kucak: “Ninem bizde bulunduğu zamanlar onun koynundan başka bir yerde yattığımı hiç bilmem.” -Y. K. Karaosmanoğlu. 2. Göğüsle giysi arası: Kesesini koynunda taşır. 3. mec. Koruyucu, şefkatli çevre: Hepimiz bu yurdun koynunda yetiştik.

koyun

Göğüste bulunan iç cep.

koyun

Karın : Fatmanın bir uşak beşikte biride koynunda.

koyun

Açık renkli.

koyun

Koyun sürüsü : Koyun nerde kaldı ki hâlâ görünmüyor.

koyun

Koyun, kucak

koyun

Koyun, koç

koyun

bk. evcil koyun

koyun İng. buck, (leap-frog)

Atlama aracı olarak kullanılan beygirin küçültülmüş biçimi.

koyun Osm. ganem

(zooloji)

koyun İng. sheep

Geviş getirenlerin Ovinae alt familyası içinde yer alan, eti, sütü, yapağısı ve derisi için yetiştirilen evcil hayvan.

---

koyun ile benzer kelimeler

ak koyun kara koyun geçit başında belli olur “kimin ne olduğu deney veya sınav sonunda anlaşılır” anlamında kullanılan bir söz.

koyun eri, (koyun oğlanı) Koyun çobanı

bir koyun aşığı olmak Ayni soydan olmak, soyu sopu bir olmak.

buğday ile koyun, geri yanı (veya kalanı) oyun “çiftçi için koyun ve buğdaydan değerli bir şey yoktur” anlamında kullanılan bir söz.

çift ile koyun, gerisi oyun “en zor çiftçilik, tarla sürülerek ve koyun beslenerek yapılan çiftçiliktir, diğer işler eğlence gibidir” anlamında kullanılan bir söz.

çobana verme kızı, ya koyun güttürür ya kuzu “nazik bir işi, o işin inceliğini anlamayan bir kimseye yaptırma” anlamında kullanılan bir söz.

doğ koyun Küçük kulaklı davar

eneme koyun Doğar doğmaz burulan koyun,

---