fena

fena Ar. fen¥¢

(I) sf. (fena:) 1. İyi nitelikte olmayan, kötü: “Rüşvet aslında fena şeydir fakat daha fenası rüşvet ayıplığını kaybetmişliktir.” -B. Felek. 2. Üzücü: “Bu savaş yılları o kadar fena ve ağır felaketler öğretmişti ki...” -H. E. Adıvar. 3. İstenilen ve gereken nitelikte olmayan (kimse): Fena bir öğrenci. 4. Hoşa gitmeyen, rahatsız edici: “Fena günler yaşadığına inanmak için bin şahit lazım.” -R. H. Karay. 5. Davranışları toplumun ahlak anlayışına uymayan: “Siz fena adamsınız, odanıza geldiğime bin kere pişman oldum.” -P. Safa. 6. zf. Çok: “Tenis oynarken bileğim burkuldu, berbat, fena acıyor.” -P. Safa.

fena Ar. fen¥¢

(II) a. (fena:) esk. Ölümlülük.

fenâ

Fena, kötü

---

fena ile benzer kelimeler

(birine) fena gözle bakmak kötü niyetini anlatır biçimde bakmak.

(birini) fena etmek 1) kötü davranmak; 2) kötü bir duruma düşürmek: Bu koku beni fena etti.

fena bulmak ölmek, yok olmak.

fena değil (veya sayılmaz) oldukça iyi.

fena hâlde zf. Aşırı ölçüde, son derece, pek çok, adamakıllı: “Yalnız muhakkak olan bir şey varsa o da, Orhan'ın bana âşık olduğudur.” -N. Hikmet.

fena kalpli sf. Kötü kalpli.

fena kalplilik , -ği a. Kötü kalplilik.

fena olmak 1) hasta gibi olmak, fenalaşmak: “Bütün bu hatıraların yerini bir tek duygu, fena bir duygu, fenayım, fena oluyorum duygusu kapladı.” -P. Safa. 2) biri kötüleşmek; 3) çok üzülmek, bozulmak.

---