usul

usul, -lü Ar. u¹°l

(I) ç. a. (usu:lü) 1. Kökler, asıllar. 2. huk. Bir kimsenin ana, baba, dede ve nineleri.

usul, -lü Ar. u¹°l

(II) a. (usu:lü) 1. Bir amaca erişmek için izlenen düzenli yol, tutulan yol, yöntem, tarz: “Kendine baktırmak için güzel usul doğrusu.” -H. Taner. 2. Bilimde belli bir sonuca erişmek için, belli ilke ve kurallara göre izlenen yol, metot. 3. huk. Bir yasama veya idare işleminin hazırlanması, yapılması veya yürürlüğe konması sırasında uyulması gereken hükümler ve izlenecek yollar. 4. müz. Klasik Türk müziğinde tempo: “Kendilerine nota, usul filan öğretilecek olursa bunlardan çok şey beklenebilir.” -O. C. Kaygılı.

III) zf. esk. 1. Alçak sesle: “Ala gözlü benli dilber / Usul söyle söz ederler” -Karacaoğlan. 2. Yavaş bir biçimde.

usul

Yakışıklı: “Yiğidin yarı da genççe olmalı Boyu usul, beli ince olmalı” (Karacaoğlan).

usul

Kadınların kıldıkları sabah namazı.

usul

Us. || usli geşmek /getmek: kendinden geçmek; açlıktan vb. gözleri kararmak, bayılmak

usul

< Ar. usûl: usul

usul

Uzun, salınan

< us+ul) Yavaş, sessiz, sakin

usûl

1) asıllar, kökler (karş. fürû'). 2) süreç (Prozess, Verfahren, procédure).

---

usul ile benzer kelimeler

usul boy Mütenasip, mevzun endam.

usul hukuku a. huk. Yargıya intikal eden bir dava konusunun görülmesine ilişkin hukuk koşullarının tümü. usûl hukuku yargılama töresi, medenî ~ : yurttaşlar yargılama töresi (Zivilprozessrecht, droit de procédure civile).

usul tutmak dümtekle tempo tutmak: “Usul tutarak, dümtek vurarak, başlarını sallayarak avazları çıktığı kadar şarkıya başlarlar.” -Ö. Seyfettin.

usûl-i muhâkeme bk. muhâkeme usûlü.

---