tını

tını

a. 1. müz. Türlü müzik araçlarının verdiği sesleri birbirinden ayırt etmeyi sağlayan ses özelliği. 2. fiz. Bir cismin titreşiminden çıkan sesi, başka nitelikteki bir cismin aynı yükseklikte çıkan sesinden ayırt ettiren özellik, tınnet: “Mustafa sesimdeki alaycı tınıdan kuşkulandı.” -A. Ümit. 3. mec. Söyleniş biçimi, vurgusu: “Bu cümlenin tınısında ufak bir böbür sezer gibi oldum.” -H. Taner.

tını

Ağır kanlı

tını İng. timber, quality

Bir cismin titreşiminden çıkan sesi, başka nitelikteki bir özdeğin aynı yükseklikteki sesinden ayıran özellik.

tını İng. timbre

İnsan sesini belirginleştiren nitelik. Yüksekliği, yeğinliği aynı olan sesleri birbirinden ayıran nitelik.

tını İng. tone

Bir çalgının tonu.

tını Osm. tınnet

(fizik)

tını İng. timbre

Sinema/TV. Bir sesin, kendisini oluşturan çalgıdan ya da araçtan aldığı ve öbürlerinden ayırt ettiren özellik.

tını Fr. timbre

Yüksekliği ve şiddeti aynı olan sesleri birbirinden ayıran nitelik.

tını İng. timbre

fizik: Bir cismin titreşiminden çıkan sesi, başka nitelikteki bir cisimden aynı yükseklikte çıkan sesten ayıran özellik.

---

tını ile benzer kelimeler

tını zirvesi İng. resonant peak Genellikle tonun parlaklık derecesi ile doğru orantılı olan, bir gitar manyetiğinin öz direncinin en yüksek olduğu andaki frekans değeri.

---