dik

dik

sf. 1. Yatay bir düzleme göre yer çekimi doğrultusunda bulunan, eğik olmayan. 2. Yatık durmayan, sert: Dik saç. 3. Sert, kalın, tok (ses): “Sesi dik ve küstahtı, söylediklerini aşağı salonda bekleşen komşular işittiler.” -A. İlhan. 4. Sert (bakış). 5. Ters, aksi (söz). 6. Kaba, yersiz (davranış): “Kaba denilecek kadar ani ve dik bir davranışla halasını bıraktı ve kalktı.” -H. E. Adıvar. 7. mat. Birbirine dikey olan doğrulardan oluşmuş: Dik açı. Dikdörtgen. Dik yamuk.

dik Fr. Piqueté
dik

Verem hastalığı.

dik

İyi pişmemiş, çiğ: Eti bir saattir pişiriyoruz hâlâ dik.

dik

Tam: Dik yarısı, dik ortası.

dik

Çocukların oynadıkları bilye.

dik

Tahılın kabuğunu yumuşatmaya ve ayırmaya yarayan değirmen.

dik

< ET tik: Etraf, yan. “Gece gündüz gulağım dikde."

dik

bk. dikme.

dik, dikey Osm. amudî

(matematik)

dik, dikgen Osm. kaim

(matematik)

Dik Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Yatay bir düzleme göre yerçekimi doğrultusunda bulunan, eğik olmayan. 2. Sert, aksi. 3. Sert, kalın, tok

---

dik ile benzer kelimeler

dik dik Kümes hayvanlarını çağırma ünlemi.

dik dik bakmak çok sert bir biçimde, sert sert, öfkeli öfkeli bakmak: “Karşı sıradaki bıyıklı adam gelmiş yanında duruyor, dik dik bakıyordu.” -R. Mağden.

ay gün dik durmak Çok güçlük çekmek.

başı dik sf. 1. Onurlu, gururlu. 2. Cesur, yürekli.

başı dik olmak 1) onurlu, gururlu olmak; 2) cesur, yürekli olmak: “Daima başı dik olacak, idare dâhil, kimseye boyun eğmeyecekti.” -K. Korcan.

başını dik tutmak onurunu korumak.

boş başak dik durur “bilgisiz olan üstün görünmek için kasılır” anlamında kullanılan bir söz.

boş çuval ayakta (veya dik) durmaz 1) “karnı doymayan kimse çalışamaz” anlamında kullanılan bir söz; 2) “bilgisiz ve yeteneksiz bir kişi, kendisine verilen görevlerde tutunamaz” anlamında kullanılan bir söz.

---