devriye

devriye Ar. devriyye

a. 1. Karakol: “Tam o aralık Eyüp merkezinin deniz devriyesi yetişti.” -O. C. Kaygılı. 2. tar. Osmanlılarda ilmiye sınıfından olan kimselere verilen derece.

< Ar. devriyye) devriye, gece gezen asker veya polis

devriye

< Ar. devriyye: Asker, jandarma, kolluk gücü

Tekke edebiyatı terimi) Evrenin ve insanın Tanrıdan çıkıp Tanrıya dönmesi felsefesine göre bu devir evrelerini anlatan tasavvuf koşuğu.

devriye

Osmanlılarda bilginler (ilmiye) sınıfından olan kimselere verilen aşama.

devriye

1. Evrenin ve insanın Tanrı'dan çıkıp Tanrı'ya dönmesi felsefesine göre bu devir evrelerini anlatan tasavvuf koşuğu. 2. Tekke yazınında, özellikle halk tasavvuf yazınında önemli bir yeri olan koşuk türü. Ölçü ve uyak düzeni yönünden koşma ve destanlara benzer. Yalnız konusu tasavvufun "devir" kuramı ile ilgilidir. Bu kurama göre, mutlak varlık olan Tanrı'dan ayrılan ruh, bu evrene inince önce cansızlara erişir; sonra sırasıyla bitkilere, hayvanlara, insanlara, en sonunda da "insan-ı kâmil'e geçer; oradan da ilk indiği yüce ruha yani Tanrı'ya kavuşur. Bu inişe "nüzul", çıkışa da "uruç" kavsi denir. Bunu anlatan koşuklara "devriye" adı verilir.

---

devriye ile benzer kelimeler

devriye gezmek karakol gezmek.

devriye kadıları Osm. Devriye mevâlisi Bağdat, Antep, Basra, Erzurum, Maraş, Trablusgarp, Beyrut, Rusçuk, Sivas, Adana, Çankırı kadılarına verilen san.

---