buyruk

buyruk, -ğu

a. 1. Belirli bir davranışta bulunmaya zorlayıcı söz, emir, ferman: “Buyruk, bu oğlanın götürülmesi gereken yere götürmem içindir.” -M. N. Sepetçioğlu. 2. Egemenlik: Birinin buyruğunda yaşamak.

buyruk Fr. Prescription
buyruk

1. Önder, amir, sözcü. 2. Emir.

buyruk İng. imperative

(Kant'ta) -> (Kişisel) ilkelerin (maxim) karşısına konulan nesnel geçerli ve bir gerekliliği (eylemin zorunluluğunu) dile getiren ahlak önermesi. // Buyruklar ikiye ayrılır: Koşullu buyruk, koşulsuz buyruk, bk. koşullu buyruk, koşulsuz buyruk

buyruk İng. order

Pay ve borç belgiti alıp satmaları için borsa temsilcileri ya da aracılarına sözlü ya da yazılı olarak verilen yönerge (borsa buyruğunda yapılacak işlemin türü, kuralları, geçerdeğeri, öneli ve prim niceliği açık olarak gösterilir).

buyruk

1. Bektaşîlerde özdeyiş, atasözü değerinde, söyleyeni belli ulular sözü. 2. Bektaşılerin tarikat ile ilgili koşuklarına verdikleri ad.

buyruk, (buyruğ, buyuruk)

1. Emir, ferman. 2. Âmir.

Buyruk Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Belirli bir davranışta bulunmaya zorlayıcı söz, emir. 2. Egemenlik.

Buyruk İng. order Alm. Erlass Fr. ordre

---

buyruk ile benzer kelimeler

buyruk issi, (buyruk eyesi) Emir sahibi, baş, bey, hâkim.

başına buyruk sf. Kimseden izin almaksızın dilediği gibi davranan (kimse), failimuhtar.

buyruk buyurmak, (buyuruk buyurmak) Emretmek.

buyruk dutmak Emre itaat etmek.

buyruk eyesi bk. buyruk issi.

buyruk geçirmek Emrini infaz etmek.

buyruk geçmek Hüküm yürümek, emir nafiz olmak.

buyruk itmek, (buyuruk itmek) Emir vermek, emretmek.

---