bent

bent, -di Far. bend

a. esk. 1. Bağ, rabıt. 2. Kitaplarda kendi içinde bütünlük oluşturan bölüm. 3. Su biriktirmek için akan suyun önüne yapılan set, büğet: “Bentler, hakikaten Osmanlı medeniyeti eserlerinden örnek verecek heybetli tesislerden imiş.” -A. Rasim. 4. Gazete yazısı. 5. ed. Bir şiirdeki dörtlüklerin her biri, bağlam. 6. huk. Kanun maddesi.

bent

bk. büvet.

bent

bk. bağlam.

Bent Köken: Far.

Cinsiyet: Erkek 1. Bağ. 2. Zincir. 3. Düğüm. 4. Tutsak, esir.

---

bent ile benzer kelimeler

bent olmak bağlanmak, tutulmak.

(birini) bent etmek kendine bağlamak: “Kalabalık göz açıp kapayıncaya kadar beni kapmış, direncimi kırıp ruhumu ufalayarak kendine bent etmişti.” -A. İlhan.

ek bent olmak şaşırıp ne diyeceğini bilememek.

ent bent olmak Şaşmak, şaşa kalmak.

et bent olmak Rengi atmak, son derece utanmak, bozulmak.

terci-i bent Gazel gibi uyaklı, tek ölçülü bağlam (bent) lardan birleşmiş; her bağlamı araç (vasıta) denilen kavuştak koşasıyla bağlanmış uzunca bir divan koşuk biçimi. (Araç koşa, bağımsız uyaklı olur ve her bağlam sonunda değişirse, koşuk terkib-i bent adını alır.)

tercii bent (Divan edebiyatı terimi) Gazel tarzında ve aynı tartıda yazılmış koşukların hep aynı bir beyit ile birbirine bağlanmış şekli. Vasıta adı verilen bu ara beyti hep aynı olmaz da her bentten sonra değişirse koşuğa «Terkibi bent» denir.

terkib-i bent bk. terci-i bent.

---