özlü

özlü

sf. 1. Özü olan, öz bölümü çokça olan: “Gönlüm dolu İstanbul'un en özlü sesiyle.” -Y. K. Beyatlı. 2. Kıvamlı. 3. Benliğinde, varlığında, yapısında herhangi bir nitelik bulunan: “Ben o kadar bedbaht, doğru özlü bir kadınım ki beni sonra anlayacaksınız.” -A. Gündüz. 4. Yapışkan, verimli (toprak). 5. Düşünceyi gereksiz söz kullanmadan bildiren: Özlü anlatım. 6. zf. Kısa ve anlamlı bir biçimde: “Köprüye kadar kendi dünyaları içinde ne tatlı, ne özlü konuşurlardı.” -Y. Z. Ortaç.

özlü Osm. Muciz

Az kelime ile çok şey anlatan (ÖZLÜLÜK, İcaz, Concision).

özlü Osm. mucez

Az sözcükle çok şey anlatan (söz).

Özlü Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Özü, benliği olan. 2. İçten, gerçek. Cinsiyet: Kız 1. Özü, benliği olan. 2. İçten, gerçek.

Özlü

Antalya ili, Aksu bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Çankırı ili, Orta ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Erzincan ili, Kuruçay bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Giresun ili, Tirebolu ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

İçel ili, Mut ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Ordu ili, Gölköy ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Şanlıurfa ili, Yardımcı bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Özlü

Trabzon ili, Arsin ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

---

özlü ile benzer kelimeler

bal özlü sf. Bal özü bulunduran.

özlü çamur a. Yapışkan çamur.

özlü toprak 1. Killi toprak. 2. Gübreli, sulak, bakımlı toprak. Dgr. der fettboden

özlü un a. Hamuru yapışkan olan un.

---