kopmak

kopmak, -ar

(nsz) 1. Herhangi bir yerinden ikiye ayrılmak: Tel koptu. İp koptu. 2. Yerinden ayrılmak: Cezvenin sapı kopmuş. Düğme koptu. 3. Gövdeden ayrılmak: Ağacın dalları fırtınada koptu. Savaşta bacağı kopmuş. 4. mec. Birdenbire gürültülü veya tehlikeli olaylar birdenbire başlamak veya ortaya çıkmak: “İçerde feryatlar koptu.” -S. F. Abasıyanık. 5. mec. Bütün ilişkileri kesilip büsbütün ayrılmak veya uzaklaşmak: “Daha on altısında bile değilken en yakın insanından, annesinden koparak çıkıp gitmişti evden.” -A. Ümit. 6. mec. Kurtulmak. 7. mec. Çok ağrımak: Belim kopuyor. 8. hlk. Koşmak, hızla gitmek.

kopmak

1. Koşmak, hızlı gitmek. 2. Kalkmak, ayrılmak, çıkmak, gitmek.

kopmak

1. Koşmak. 2. Davranmak, atılmak.

kopmak

Koşmak

kopmak

Koşmak (Kırşehir)

kopmak

Parçalanmak, kopmak

kopmak

1. Ayağa kalkmak, haşrolmak. 2. Meydana çıkmak, zuhur etmek, neş’et etmek, çıkmak. 3. Harekete geçmek, fırlamak, kalkmak

---

kopmak ile benzer kelimeler

alkış kopmak birdenbire güçlü bir biçimde el çırpılmak.

bacakları kopmak çok yorulmak.

çıngar kopmak (veya çıkmak) gürültü, kavga çıkmak: “Bu son rolü, ihtiyaten, büyük çıngarın kopacağı güne sakladı.” -N. Araz.

dananın kuyruğu kopmak beklenen veya korkulan sonuç gerçekleşmek: “İstediğimiz parayı vermezse işte o zaman dananın kuyruğu kopar.” -Y. Kemal.

eti kopmak Ödü kopmak, çok korkup ürpermek.

fığla kopmak Acı acı çığlık atmak.

fırtına kopmak (veya patlamak) 1) şiddetli fırtına çıkmak: “Fırtına kopmadan epey önce köpek balıkları açık denizlere kaçarlar.” -Halikarnas Balıkçısı. 2) mec. bir yerde kavga ve gürültü çıkmak.

fiğ kopmak Sezmek, sezinlemek.

---