kıt

kıt Ar. ®a§µ

sf. 1. İhtiyaca yetmeyecek kadar az, bol karşıtı: “O devirde bizim gibi henüz askere gitmemiş şoförler çok kıttı.” -A. Gündüz. 2. Az, yetersiz (duygu, söz vb.): “Sözü kıt bir adamdı.” -Halikarnas Balıkçısı.

kıt

Kat, yan, ön : Senin kıtında benden kötü yok.

kıt

Yön, yakın : Tarlanın kıtında bir ağaç var.

kıt

Çelik çomak oyununda, değneğin hafifçe çeliğe değmesi

kıt

Isırma; ısırım. || kıt etmek: ısırıp koparmak || bir kıt iki fırt / yeddi fırt: kıtlama çay

kıt

Kıt, az bulunan

kıt (I)

bk. kat

kıt (II)

Kıtlık

kıt (III)

Aşık kemiğinin S şeklinde oyuk olan tarafı (bk. alçı)

---

kıt ile benzer kelimeler

kıt kıt bk. kıtmır (I)

aklı kıt sf. Budala, saf.

elliği kıt Görgüsüz.

kıt ekmeği Ölü çıkan eve komşuların gönderdiği yemek.

kıt kanaat zf. Yoksulluk içinde ve güçlükle (geçinmek): “Orada toprakla uğraşıyor, geçiniyordu.” -R. N. Güntekin.

kıt kıdırım Kıtı kıtına : İplik gömleğe geldi.

kıt toprak metaller İng. rare earths

---