kira

kira Ar. kir¥¢

a. (kira:) 1. Bir konutun, bir mülkün veya taşıt gibi herhangi bir şeyin belli bir bedel karşılığında, bir süre için sahibi tarafından başkasına verilmesi, icar: “Eski kirayı yükseltiyorum, isterseniz gidin mahkemeye.” -Ç. Altan. 2. Bu biçimde tutulan bir şey için karşılık olarak ödenen para: “Kira ile aldım, zaten bu yüzden de geciktim ya!” -R. H. Karay. 3. Bu biçimde tutulan taşınmaz: “O zamana kadar kira köşelerinde sürünmekten bir tat, bin feryat, türlü sıkıntılara giriftar olmuşken...” -H. Z. Uşaklıgil.

kira

Sedye, yük taşımaya yarayan dört kollu tahta araç.

kira İng. rent

1. Bir malın kullanımı karşılığında kullanandan malın sahibine yapılan gelir aktarımı. 2. bk. rant 1

kira İng. hire

1. Belirli bir nesnenin bilinen bir süre için gerçek ve tüzel kişiye verilmesi karşılığı alınan para. 2. Belirli bir nesneyi bilinen bir süre için yazılı bir sözleşmeye dayanarak kiraya verme.

kirâ

îcâr. ~ karşılığı: îcâr bedeli, kirâ ücreti. ~ sözleşmesi: îcâr akdi.

Kira Osm. İcar, Mucir

---

kira ile benzer kelimeler

ağzına kira istemek söylemesi beklenen şeyi söylemekte nazlı davranmak.

ayağına kira istemek gelmeye nazlanmak, üşenmek.

diline kira istemek ağzına kira istemek.

iştirâkli kirâ ortakçılık, yarıcılık (yoluyla kirâ).

kira arabası a. esk. Kiralık kullanılan araba, taksi vb: “Nihayet ışıklı bir caddeye çıkınca ilk rastladığım na bindim.” -R. H. Karay.

kira bedeli a. Kiralanan mal için ödenen karşılık.

kira kontratı a. Kira sözleşmesi.

kira kontrolü bk. kira tavanı

---