ki

ki Far. ki

bağ. 1. Anlam bakımından birbirleriyle ilgili cümleleri birbirine bağlayan bir söz: “Uzun değneklerine dayanmış çobanlar iddia ederler ki memba sularının her biri bir ayrı derde devadır.” -R. H. Karay. 2. Özneyi, tümleci güçlendirerek cümlenin temel bölümüne bağlayan bir söz: Siz ki beni tanırsınız, niçin böyle düşünüyorsunuz? 3. “Öyle, o kadar, o denli” vb.nden sonra, kullanıldığı cümleye güç katan bir söz. 4. İkinci cümledeki yargının birincideki hareketin yapılışı sırasında görülerek şaşıldığını bildiren bir söz: Kapağı kaldırmış ki sandık bomboş. Bir de ağzıma aldım ki şeker gibi tadı var. 5. İki cümlede anlatılan durumların uyuşmazlığını bildiren bir söz: “Ama o bir şey yapmamıştı ki onun hiç kabahati yoktu.” -O. C. Kaygılı. 6. Yakınma, kınama vb. duygular anlatmak için bir cümlenin sonuna getirilen bir söz: O beni sevmez ki! Sana güvenilmez ki! 7. Bir soru cümlesinin sonuna getirildiğinde şüphe veya endişe anlatan bir söz: Acaba gelmez mi ki? Bunu bana bırakırlar mı ki? Acaba ceza verirler mi ki? 8. Bazı kelimelerin sonuna bir ek gibi eklenerek birtakım zarflar, yeni edatlar oluşturan bir söz: Belki, çünkü, hâlbuki, mademki, sanki gibi.

ki

İki.

ki

Kim?

ki

Ki

ki

< Far. ki: ki (bağlama ve cümlebaşı edatı). || gı / gu / hı / hu (Şenkaya-Olur-Oltu Türkmenleri ağzında kalın ünlülü kelimeler üzerine) || ke || kin || ku || çu || amma ki|| bile ki || demek ki || eyer ki || gel ki || haşa ki || na ki || ne ki || o ki || oldu ki|| olur ki|| yane ki

ki

"ki” bağlacı // yetar ki: ...da

---