işkence

işkence Far. şikence

a. 1. Bir kimseye maddi veya manevi olarak yapılan aşırı eziyet. 2. Düşüncelerini öğrenmek amacıyla birine uygulanan eziyet: “Ona, evimize niçin geldiğini sormak işkencesini de yaptım.” -S. F. Abasıyanık. 3. Aşırı gerginlik, sıkıntılı durum, azap: “Beklemek işkencesi yüreğini fena didiklemeye başladı.” -P. Safa. 4. Vidalı bir tür sıkıştırma aracı.

işkence

1. Dost olmak, arkadaş olmak. 2. Hayvan birine alışmak. 3. bk. iskelet.

işkence

1. İki tahtayı sıkıştırmaya yarayan araç. 2. Atları nallarken burunlarına takılan ağaç kıskaç. 3. Semerlere yük sarmaya yarayan, boynuz biçimindeki ağaç çengel.

işkence Osm. işkence

Ağaçişlerinde çatkı ya da yapıştırmayı sağlamak için kullanılan vidalı sıkıştırma araçlarına verilen genel ad.

işkence

[işgence]: Marangozlukta tahtaları sıkıştırmakta kullanılan bir araç. (*Yalvaç -Isparta; *Aksaray -Niğde) [işgence] : (-Maraş)

---

işkence ile benzer kelimeler

ağaç işkence Osm. Ağaçtan vidası ile sıkıştırma yapan el aracı.

demir işkence Osm. Demirden yapılmış vidalı sıkıştırma aracı. Çatkı ya da yapıştırma işlerinde kullanılır.

eklemli işkence Osm. mafsallı işkence Oynar iki kolu ile asıl parçaya bağlanan ve ortadaki saplı vida ile üstten basınç yapan özel sıkma aygıtı.

işkence etmek (veya yapmak) maddi veya manevi eziyet çektirmek: “Ya hemen canını almaz da sana işkence edersem?” -N. F. Kısakürek.

---