huy

huy Far. ¬°y

a. 1. İnsanın yaradılış ve ruh özelliklerinin bütünü, mizaç, tabiat: “Can çıktıktan sonra da huy, adamı kolay kolay terk etmiyor.” -R. N. Güntekin. 2. Alışkanlık: “Bu günden sonra geceleri dolaşma huyu edindim.” -R. Mağden.

huy

Bostan çardağı.

huy

Çocuk.

huy

Top oyununda topu arkadaşlarına verme, pas.

huy

Kulübe; bostan kulübesi

huy İng. temperament

İçgüdü durumuna dönüşen alışkı, bk. yaradılış.

huy İng. temperament

Duygu durumlarındaki değişimleri algılayabilirle duyarlığı. (Geniş biçimde metabolik süreçlere dayanır.)

huy İng. temperament

Kişinin dirimbilimsel özellikleri ve toplumsal-ekinsel çevre koşulları içinde oluşan, ruhsal etkinliklerini belirleyen, ırasının coşkusal yanlarının ve genel olarak bireysel özelliklerinin toplamı.

huy İng. temperament

Mizaç.

---

huy ile benzer kelimeler

boyuma göre (veya boyumca) boy buldum, huyuma göre (veya huyumca) huy bulamadım “bir kimse, beden yapısı, zenginlik vb. konularda kendisine uyanı bulabilir ama huyu kendisine uyan bir kimseyi kolay kolay bulamaz” anlamında kullanılan bir söz.

can çıkmayınca (veya çıkmadan) huy çıkmaz “insanı alışkanlıklarından, huylarından vazgeçirmek mümkün değildir” anlamında kullanılan bir söz.

canlı huy İng. sanguine temperament Hipokrat'ın önerdiği dört huy türünden, al kanın başat olduğu canlı, hareketli ve iyimser olanı.

döner huy İng. cyclothmic temperament Döner çıldırıdakine benzemekle birlikte, duygu ve davranışlardaki düzgülü olan iniş ve çıkışlar.

huy avı Kekliği kandırarak ovaya indirip yapılan av.

huy canın altındadır “doğuştan gelen özellikler değiştirilemez” anlamında kullanılan bir söz.

huy edinmek bir davranışı alışkanlık durumuna getirmek: “Zaten son zamanlarda önüne gelen her şeyi tekmelemeyi huy edinmişti.” -E. Şafak.

huy hus Ahlak, tabiat, huy ve âdet.

---