evlat

evlat, -dı Ar. evl¥d

a. (evla:dı, l ince okunur) 1. Bir kimsenin oğlu veya kızı, çocuk: “Zengin adamlarda evlat muhabbeti daha fazla mı oluyor?” -R. H. Karay. 2. Soy, döl: “Yüksek bir tahsil görmedim ama ben de efendi evladıyım.” -P. Safa. 3. ünl. Yaşlı kimselerin çocukları yaşındakilere kullandıkları bir seslenme sözü: “Evladım, sakın kimseciklere borç etme!” -Y. Z. Ortaç.

evlat

Çocuk, evlat

evlât

(< Ar. evlâd) evlât

---

evlat ile benzer kelimeler

iyi evlat babayı vezir, kötü evlat rezil eder “babaya ün kazandıran da el içine çıkamayacak bir duruma düşüren de çocuklarının tutumlarıdır” anlamında kullanılan bir söz.

baba malı tez tükenir, evlat gerek kazana “kendini bilen, yaşama sorumluluğu duyan akıllı evladın gerçek malı, kendisinin kazandığı maldır” anlamında kullanılan bir söz.

bir baba dokuz evladı besler, dokuz evlat bir babayı beslemez “çok çocuğu olan baba, her çocuk babasına bakılmasını ötekinden beklediği için sıkıntıda kalır” anlamında kullanılan bir söz.

dört göz bir evlat için “anne ve babanın bütün emek ve didinmesi evlat içindir” anlamında kullanılan bir söz.

emeksiz evlat , -dı a. Üvey evlat.

evlât edinme İng. Adoption Bir kimseye, öz çocuğuna verdiği hakkı verme, onun bakımını ve yetiştirilmesini üstüne alma.

evlat edinmek yasayla belirtilmiş şartlar içinde bir kimseyi evlat olarak nüfusuna geçirmek: “Daha yüzünü görmeden o da seni kendine evlat edindi.” -H. R. Gürpınar.

manevi evlat , -dı a. huk. Bir kişinin kanunlara göre evlat edindiği kimse.

---