er

er

(I) a. 1. Erkek: “Noksansız bir çeyiz ve düğünle iyi bir ere verilen Zeynep'in hissesi ayrılmıştır.” -T. Buğra. 2. İşini iyi bilen, yetenekli kimse: “Sanat eri çalışır, bir eser kor ortaya, onun güzel olduğuna inanır, o güzelliği herkesin anlamasını, kavramasını ister.” -N. Ataç. 3. sf. Kahraman, yiğit. 4. ask. Rütbesiz asker, nefer: “Düşman erleri arasında Fransızlar da vardır.” -S. Birsel. 5. hlk. Koca.

II) zf. hlk. Erken: “Er sabah kalktım ki sular çağlıyor” -Halk türküsü.

er Fr. Mâle
er

Koca.

er

Sahur.

er

Her

er

Her (bk. her)

er

< ET er: koca. || ere getmek: kocaya varmak || (oy gızım) er bulamiyasan!: kargış sözü

er

< ET ir: erken. || er evleden: öğleye doğru

er

Eğer

er

Erken

er

Koca, zevç

er

Yiğit, delikanlı

er

Erken // er gec: mutlaka, bilahare

er İng. soldier

Karınca ve termit sosyetelerinde koloninin işlerini paylaşan, kanatsız ve büyük başlı işçi bireylerden oluşan sınıf. Asker, nefer.

er Fr. soldat

(zooloji)

er İng. soldier

Karınca ve termit sosyetelerinde bulunan bir sınıf, kanatsız ve büyük başlı olan ve işçi bireylerle birlikte koloninin işlerini paylaşan birey grubu.

er (I)

1. Koca, zevç. 2. Erkek, kişi. 3. Yiğit, bahadır, kahraman.

er (II), (ir)

Erken, erken zaman.

Er

kim. Erbiyum elementinin simgesi.

Er Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Erkek. 2. Kahraman, yiğit. 3. Aşamasız asker.

ER

bk. endoplâzmik retikulum

ER İng. endoplasmic reticulum

Endoplazmik retikulum.

---