çelebi

çelebi T. çalap + Ar. -³

a. 1. Bektaşi ve Mevlevi pirlerinin en büyüklerine verilen unvan. 2. esk. Hristiyan tüccar: Çelebi, tütün mü alacaksınız? 3. sf. Görgülü, terbiyeli, olgun (kimse): “Yeleği gümüş köstekli, fesi kalıpsız, orta yaşlı bir adamdı. Son derece Osmanlı ve çelebi.” -A. İlhan.

çelebi

Kayınbirader: Çelebim iyi insandır.

çelebi

Hıristiyan tüccar: Çelebi, tütün mü alacaksınız?

çelebi

İstasyon şefi.

çelebi

Homoseksüel erkek.

çelebi

1. Kentli eğitimi görmüş, okur yazar ince kişi. 2. Osmanlılarda XV. yüzyıla kadar padişah oğullarına, Mevlana soyundan gelenlere verilen san.

Kar.): En eski tiplerden biri. Genç ve zengindir. Her zaman son modaya uygun giyinen ve okuma yazması olan kimsedir.

çelebi

1. Sahip, efendi. 2. Kibar, terbiyeli, nazik

Çelebi

öz. a. (çele'bi) Kırıkkale iline bağlı ilçelerden biri.

Çelebi Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Görgülü, terbiyeli, olgun kimse. 2. Bektaşi ve Mevlevi pirlerinin en büyüklerine verilen san. 3. Kayınbirader.

Çelebi

Bursa ili, Yenişehir ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Çelebi

Edirne ili, Mecidiye bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Çelebi

Elâzığ ili, Çan bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Çelebi

Elâzığ ili, Çaybağı bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Çelebi

İstanbul ili, Ağva bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Çelebi

İstanbul ağzıyla konuşan tip. Genellikle kibar ve mirasyedidir. Züppe, çıtkırıldım ve asalaktır. Güzel konuşmayı, şiir okumayı, eğlenceyi ve gezmeyi sever. Kadınlara düşkün ve onlara olan davranışlarında: bencildir. Adının sonunda «zade» vardır: Razakızade, Kınnapzade gibi.

---

çelebi ile benzer kelimeler

çelebi sultan Vilayet ve sancaklarda valilik yapan Osmanlı şehzadelerine verilen san.

çöpten çelebi a. Çok zayıf, güçsüz kişi. İnce, çelimsiz, zayıf kimse. Gayet zayıf ve sıska adam

koyunun bulunmadığı yerde keçiye Abdurrahman Çelebi derler “istenilen nitelikteki şey bulunamadığında onun daha düşük nitelikte olanına da razı olunur” anlamında kullanılan bir söz.

---