aşık

aşık, -ğı

a. anat. 1. Aşık kemiği. 2. mim. Aşırma.

aşık

Yağ çıkarmak için kullanılan ağaç.

aşık

Kadınların bir süs eşyası.

aşık

Allah adamı, safderun, bön.

aşık

Çingene

aşık

Âşık

aşık

< aşığ < aşık: Topuk kemiği, ("Aşık kemiği” de denir.) oyunda kullanılıp birbiri üstüne konur

aşık Osm. kâ'b

(-çıkıntısı) (biyoloji)

aşık İng. cam

Sinema Alıcı ile göstericilerde filmin aralı devinimini sağlayan tırnaklara gerekli devinim biçimini veren, çapraşık bir devinimi sağlayabilecek biçimde yapılmış, özeğinden geçmeyen bir eksene bağlı madenden parça.

Kar.): Saz çalarak şiir okuyan halk ozanı tipi.

aşık

Çatıyı oluşturan ağaçlardan her biri. (Afşar *Gelendost -Isparta)

aşık

Akıntı, cereyan.

âşık, -kı, -ğıAr. ¤¥şi®

a. (a:şık) 1. Bir kimseye veya bir şeye karşı aşırı sevgi ve bağlılık duyan, vurgun, tutkun kimse: “Güzeller deniz kenarına geldikleri zaman âşıklar da kale burçlarına ve bedenlerine dolarlar.” -A. H. Çelebi. 2. Sevişen bir çiftten kadına oranla genellikle erkeğe verilen ad. 3. Halk ozanı: “Dinleyin âşıklar benim sözümü / Felek yaktı kül eyledi özümü” -Halk türküsü. 4. tkz. Dalgın, kalender kimse: Âşık yine geç kaldın. 5. ünl. tkz. “Ahbap, arkadaş” anlamında kullanılan bir seslenme sözü: Âşık! Anlat bakalım, neler yaptın?

âşık

Türk gölge oyununda ciddi tiplerden biri; saz çalarak şiir okur.

âşık

Halk ozanlarının ezgicilerine ve öykücülerine verilen ad.

âşık

(Halk edebiyatı terimi) Saz şâiri.

âşık

bk. halk ozanı.

Âşık Köken: Ar.

Söyleyiş: (Âşık) Cinsiyet: Erkek Tutkun, vurgun, sevdalı.

---

aşık ile benzer kelimeler

aşık aşık dorgamak Eti kuşbaşı doğramak.

aç esner, âşık gerinir “herkes içinde bulunduğu koşula göre davranır” anlamında kullanılan bir söz.

âşık, âlemi kör, dört yanını duvar sanır “aşktan gözü kararmış kimse, hoş karşılanmayacak aşırı davranışlarda bulunur” anlamında kullanılan bir söz.

aşık altçıl Fr. Sous-astragalien

aşık atmak (veya oynamak) aşık kemiğiyle oyun oynamak.

aşık başı Atların arka ayak dirseklerinde başlıyan bir hastalık.

aşık daima bey oturmaz “işi çoğunlukla iyi giden bir kimse, talihinin her zaman ona yâr olamayacağını bilmelidir” anlamında kullanılan bir söz.

âşık edebiyatı Saz ozanlarının (âşıkların) oluşturdukları, çoğunlukla içsel yazın türlerinin tümüne verilen ad.

---